Relaxxx....

Tja, wat te schrijven over vandaag? Nou eh, niet zoveel.

Beetje uitgeslapen, ontbijtbuffetje gedaan, naar de grote supermarkt geweest, bikini aan, strand, lunchen en aan het einde van de middag naar het zwembad. Wel hebben we ons nog even lekker laten masseren op het strand, heel decadent maar zo lekker. Pijn in m'n rug gekregen van de bus, stijve benen en nek en nu dus weer helemaal losgefriemeld door de masseuse. Verder zijn we hier niets van plan, geen interesse in de stad of om te shoppen, we komen hier puur om te relaxen, ook wel eens lekker...

Vanavond is ons afscheidsdiner van de groep. Het verhaal van de 10 kleine negertjes is het: Meia en Ineke blijven nog een week in Acapulco, de bende van 4 heeft een trouwerij van de zoon van Jan en Guurtje in Buenavista en wij gaan samen met Bea naar huis. Maar eerst dus naar Mexico-stad met de bende van 4 en Bea..... We gaan lekker eten in hotel Malibu waar een leuke sfeer hangt en een grote tafel gedekt is voor 11 personen, Ellen en Jose Luis eten ook mee, gezellig. Voor hun hebben we nog een kaart met fooi gemaakt, ze hebben uitstekend werk afgeleverd. Ellen geeft veel informatie op een leuke manier, voelt dingen goed aan, regelt fantastisch en is een leuke meid om mee om te gaan! Gelukkig hebben zij en JL het ook naar hun zin gehad want dat is natuurlijk ook belangrijk, 2 weken met zo'n groep is best lang.

Morgen wordt een bijzondere dag, Anke is jarig en we hebben nog wat verrassingen in petto. Het etentje was gezellig, weer lekker gelachen maar nu slapen

Schweinstein op z´n motor...

Onze één na laatste busdag, weer eentje van 6 uur. We gaan vandaag naar Acapulco om daar 2 dagen bij te komen van de reis. In Acapulco is het 34 graden en we hebben onszelf geüpgrade naar een 5 sterren hotel. Lekkere luxe om de reis af te sluiten. Donderdag vertrekken we dan weer naar Mexico/stad waar we een nachtje slapen omdat we dan weer gaan vliegen.

Maar, omdat we natuurlijk zoveel mogelijk tijd in Acapulco willen besteden staan we vandaag vroeg op, een uur eerder dan normaal. Om 6.00 uur staan we op, douchen, spullen pakken en daarna naar de bakker die hier al om 6.00 uur!! open is. We kunnen later wel een ontbijtje halen maar we willen zoveel mogelijk kilometers maken vandaag. Natuurlijk hebben we wel wee plaspauzes en komen we rond 12.30 uur aan in Acapulco. Niet zonder slag of stoot overigens... We hebben namelijk op een vervelende manier kennisgemaakt met de corrupte Mexicaanse politie. Het blijkt dus toch geen fabeltje! Wat is er gebeurd?

We waren net Acapulco binnengereden of er kwamen 2 motoragenten met zwaailicht en sirene richting de bus rijden, 1 voor de bus, 1 er achter en we moesten aan de kant gaan staan. Komt er een of ander vet zwijn van de motor afgestapt die eerst z'n broek uit z'n kont moest plukken want dat was natuurlijk allemaal klem gaan zitten. Jose Luis moest z'n papieren laten zien en Ellen vroeg om een fototoestel van een van ons. De agenten wilden nl. dat Jose Luis uit de bus stapte om hun zo te kunnen betalen. Maar volgens Ellen moet je juist in je auto/bus blijven zitten om zo de aandacht te trekken van bv. voetgangers en dan deinzen de agenten vaak terug. Dus Ellen en JL bleven rustig zitten. Nou bleek het te gaan om het feit dat wij op de rechterbaan hadden gezeten en dat mag niet. En JL bleek ook nog eens een document bij zich te hebben met een ietwat onduidelijke stempel. Normaal niets iets waar je je druk om hoeft te maken maar de agenten slaan hier dan een slaatje uit. En, zoals Ellen zegt, ze hebben het vooral gezien op mensen uit Mexico-stad (en de agenten uit Mexico-stad weer op de mensen uit Puebla) dus het is overal..... Nou goed, na een vurige tirade van Ellen mogen ze ons eerst naar de hotels brengen en dan gaan zij het verder regelen maar dat het geld gaat kosten is wel duidelijk, ze hebben eerder met dit bijltje gehakt. Weet je wat dat varken ook nog deed, uitgebreid poseren voor mij! Met z'n peaceteken en poses op z'n motor, mafkees! Helaas stond m'n fototoestel niet in de juiste stand dus de foto's zijn niet al te best maar misschien laat ik ze toch wel zien, hebben jullie ook eens een corrupte agent gezien! Later horen we dat ze eerst 500 peso's wilden hebben (EUR30,=) maar dat JL ze 200 peso's betaald heeft (wat wij dan weer onder elkaar betaald hebben). Belachelijk he, zoveel kabaal voor een paar centen. Nee, jij kan jezelf nog recht aankijken in de spiegel 's avonds, toch vreselijk als je zo werkt?! Maar goed, het is niet leuk maar ook dit hoort bij Mexico, we laten er onze vakantie zeker niet door verpesten. Trouwens een paar dagen geleden moesten we stoppen bij een militaire post, die heb je hier ook behoorlijk veel. Vooral op de zogenaamde smokkelroutes. Dus wij bij zo'n post en ja hoor, uitstappen! De bus werd doorzocht en soms wilden ze weten wat er in de handbagage zat. En dan heb je dus van die jongens lopen met bivakmutsen en hele grote geweren, heftig om te zien maar het valt allemaal best mee. Ik kan me nog een tocht herinneren in Egypte waar we onder militaire escorte naar Luxor werden gereden, dat was pas indrukwekkend.

De 1e groep wordt ingecheckt en 10 meter verderop zitten wij. Een prachtig hotel, groot zwembad, direct aan het strand, heerlijk om uit te puffen. De kamer is ook megagroot en netjes, leuk balkon met uitzicht op zee. We halen het hoognodige uit de koffer, bikini aan en hop naar beneden. Uitpakken komt later wel, eerst de zon en zee in! We gaan eerst nog even een clubsandwich en wijntje nuttigen in het restaurant en met volle buikjes gaan we op het strand liggen en een duikje nemen, heerlijk! Daar knapt een mens van op. Het zijn best heftige dagen geweest, het is natuurlijk vroeg opstaan, lange dagen in de bus, veel indrukken verwerken en ook het weer speelt soms een rol. In dat kleffe, hete weer voel ik me niet lekker hoor! Maar we gaan nu genieten, morgen een hele dag en misschien donderdagochtend nog tijd voor een zwemmetje, we gaan er alles uithalen wat er in zit.

Vroeg in de avond neemt Ellen ons nog mee naar de klifduikers van Acapulco, wereldberoemd zijn ze! De klifduikers van La Quebrada heten ze officieel. Deze jongens zijn aangesloten bij een associatie waar zo'n 50-60 man bij aangesloten zijn. En ze krijgen ook betaald voor dit werk. Ook krijgen ze de opbrengsten van de show toebedeeld. Iedere 2 weken wordt bekeken hoe de kaartverkoop is geweest en dat bedrag wordt dus verdeeld, heel netjes allemaal. Maar het is dan natuurlijk ook wel een risicovol vak. Er schijnt nog nooit iemand overleden te zijn maar wel hebben velen botbreuken gehad ed. Moet je nagaan, ze springen van 38 mtr. hoogte het water in, het is wel verlicht maar ja, dat water is pikzwart. Ze wachten dan ook op een inkomende golf, letten op de wind en dan springen ze, echt bizar om te zien. Er zitten ook hele jongen jongens bij, die springen wat lager maar ook zij zullen ooit helemaal boven op de rotsen staan. Daar bovenop staat ook een kapel, er wordt eerst uitvoerig gebeden voordat ze springen, zou ik ook doen :). Al met al duurt dit schouwspel een half uurtje ongeveer, heel bijzonder! De foto's zijn helaas niet gelukt maar het filmpje wel, dat zet ik zeker nog op de site. Ik heb ook nog een beetje wazige foto met de dubbelsprong, die zet ik er wel bij, krijg je toch een beetje idee.

Na deze spectaculaire show gaan we met z'n allen nog een hapje eten. Ellen kent nog een leuke tent, taco's and beer, taco's eten op z'n Mexicaans. Gewoon op plastic stoelen, niets bijzonders, maar lekker dat ze zijn. Je vreet je vingers erbij op! En dan is het weer tijd om naar het hotel te gaan, een lekkere 1e dag in Acapulco was dit. Morgen een beetje uitslapen.... Hasta lluego!

Cactussen en zilver

Vandaag rijden we van Oaxaca naar de zilverstad Taxco. Weer een rit van zo'n 8 uur rijden zonder stops. Darom vertrekken we vandaag ook een uur eerder. Om 6.15 uur worden we gewekt door een wake-up call want tijd om te ontbijten is er toch niet. De bakker om de hoek is al om 6 uur open dus daar kunnen we in ieder geval broodjes vinden. En na een uurtje rijden stoppen we voor een klein ontbijtje.

Onderweg komen we weer wat processies tegen. Bij het restaurant waar wij stoppen staan weer wat vrachtwagens met mensen. Ik ga een foto maken en 1 van de meisjes komt naar me toe en begint tegen me te praten. In mijn beste Spaans maken we een praatje en ik begrijp dat zij met een groep van 30-40 personen onderweg zijn, allemaal vrienden. Het is een muzikantengroep. Zij zijn 15 dagen onderweg om bij Guadelupe te komen. De meeste mensen die lang onderweg zijn stoppen gewoon met hun baan en zoeken een nieuwe als ze terugkomen want de bazen zitten hier natuurlijk niet op te wachten. Ik mag wat foto's van ze maken (altijd vragen!) en wat een prachtige ogen heeft dit meisje.

Na een lekker bammetje en een kop thee/koffie vertrekken we weer. We zullen onderweg nog 1 uitstapje maken en dat is in een cactusveld. Hier staan natuurlijk wilde cactussen maar 1 veld hebben de Mexicanen een beetje opgepimt. Bougainvilla's neergezet, witte steentjes om de planten heen, heel kitsch! Gelukkig zien we de natuur ook in z'n pure vorm. Zo'n 20 minuten laten en veel kleine, fijne stekels in onze kleren (en helaas ook mijn voetzolen) later stappen we weer in de bus. We hebben weer wat mooie foto's in de pocket! Op naar Taxco...

Om een uur of 4 in de middag komen we aan in Taxco. Taxco bestond al voor de Spaanse verovering en de indianen noemden de plaats Tlachcotecopan. In 1522 kwamen de Spanjaarden. De Azteken hadden verteld dat in Taxco veel tin en zilver te vinden was. Al na 1 jaar hadden de Spanjaarden de mijnen ontdekt en stichtten toen de stad Taxco. De mijnen die men ontginde waren klein, maar in de 18^e eeuw kwam Jose de la Borda naar Taxco om zilver te zoeken en zocht voor maanden maar vond niets. Op een goede dag vond hij een nieuwe zilverader. Het verhaal gaat dat hij in de bergen met zijn paard was. Het paard struikelde, een steen kwam los en daar zat een zilverader in. Hij zag dit als een gift van God en vond dat hij iets terug moest doen, hij was nl. zeer gelovig. Zijn motto was: God gives to Borda en Borda gives to God. Hij besloot in 1758 de kathedraal, Inglesia de Santa Prisca te bouwen waardoor hij uiteindelijk bijna failliet ging. Men beweerd dat in de kerk 23 ton bladgoud is verwerkt en dat alles nog origineel isDe gevonden zilverader van De La Borda raakte ook een keer uitgeput en daardoor werd het weer een slaapstadje. In 1932 kwam William Spradling terecht in Taxco en maakte er een ambachtsstad van. Hij richtte zich op het ontwerpen van zilveren sieraden en zo werd Taxco een heel beroemde zilverstad waar je 300 winkeltjes en werkplaatsjes kunt vinden.

De stad heeft een 18 eeuwse uitstraling. Sinds Taxco een nationaal heiligdom is, moet alles wat gebouwd wordt, deze 18-eeuwse uitstraling hebben. Kenmerkend voor Taxco zijn dan ook de witte huizen met rode daken. Je mag hier dus geen hypermoderne villa tussen zetten. Dat maakt het wel heel bijzonder. Je zal het zelf op de foto's zien, het lijkt wel een schilderij.

Omdat we hier alleen zijn om zilver te kopen en de winkels om 20-21.00 uur dichtgaan, halen we even een lange broek en vest uit de koffer, de rest doen we straks wel. Op naar de 1^e winkel! Hier hebben we net een kleine uitleg gehad over zilver, hoe te herkennen en vooral; hoe vals zilver te herkennen. Naar deze winkel gaan we ook weer terug want ze hebben hier VEEEEEEEEEEEEEEEEEEELLLLLL....... En uiteraard J komt ik niet met lege handen naar buiten. Bij de 2^e winkel liggen wat exclusievere dingen, heel mooi! Mijn oog valt op een set, een ketting met armband en een aparte armband. Na lang wikken en wegen en onder aanmoediging van Paul koop ik alles, dit is zo bijzonder, dit mag ik niet laten liggen vind hij. Word ik verwend zeg!!!!! Smak voor mijn hubbie XXX....

Langzaam lopen we richting de Zócalo, een hele klim want die ligt helemaal boven ons. Witte kevertjes die hier als taxi fungeren scheuren de straatjes in naar boven. Je hebt hier geen stoep dus je moet goed op blijven letten. Eenmaal boven aangekomen, puf puf... lopen we naar de Angel Inn om te gaan eten, hier verkopen ze een specialiteit zegt Ellen, die wij niet moge missen. En inderdaad, het is heerlijk, een soort mixedgrill, Mexican style. Had ik trouwens nou nog verteld dat we sprinkhaan hebben gegeten? Echt waar, een paar dagen geleden tijdens de lunch. Zijn ze gek op! Pak een tortilla, beetje saus en groenteprutje erop, sprinkhanen erbij en smullen maar, best lekker!

De anderen uit de groep blijken hier ook te zitten, niet allemaal bij elkaar dus wij nemen ook een tafeltje apart. We hebben al afgesproken na het eten te gaan borrelen in het café van het hotel. En daar sluiten we onze dag af, een lange dag met een geweldige buit; foto's van enorme cactussen en heel mooi zilver! Buenos noches, lekker slapen!

Monte Albán en Alebrijes

Monte Albán (letterlijk vertaald Witte Berg) ligt zo'n 20 km ten zuidwesten van Oaxaca en bevindt zich 400 meter boven de vallei van Oaxaca. Het ligt op een, door Olmeken, kunstmatig afgeplatte berg. Hoe ze dit gedaan hebben is niet bekend. De Olmeken hebben de toppen van de bergen afgevlakt om deze bewoonbaar te maken. De geschiedenis loopt van 500 voor Chr. tot 800 na Chr. Daarna zijn de Olmeken verdwenen en de hebben de Mixteken het overgenomen. Zij ontdeden de graftombes van de lijken van de Olmeken en legden hier hun eigen doden in. Er zijn totaal meer dan 220 graven ontdekt. De meest spectaculaire is Tumba 7, met 500 gouden, barnstenen en turkooizen sieraden, jade en zilver. Ook staan hier Stèles die men gevonden heeft. Helaas zijn dit kopieën, de originelen bevinden zich in musea. Op de Stéles staan afbeeldingen van mensen waarvan gedacht werd dat ze hier dansend opstonden. Het blijkt echter te gaan om krijgsgevangen met lichamelijke aandoeningen.

Monte Albán is in feite één groot plein van 200x300mtr., met langs de vier zijden rijen tempels. Staande bovenaan de trap aan de noordzijde ziet het plein eruit als een soort reusachtig stadion met tribunes. Ook in het midden van het plein bevinden zich gebouwen, waaronder een astronomisch observatorium dat als enige gebouw onder een hoek van 45 graden met alle andere gebouwen staat en de vorm van een pijl heeft. Het heeft een aantal ingangen maar die zijn afgesloten omdat ze als openbaar toilet werden gebruikt. De meeste van de trappen die zichtbaar zijn waren vroeger gepleisterd, en waren dus geen trappen maar schuine gladde oppervlakken. Langs de bovenrand zijn de stompen van enorme pilaren te zien. Aan de westzijde van het plein zijn veel van de gebouwen alleen vrijgemaakt van vegetatie maar nog niet onderzocht. Dat de Olmeken banden hadden met de Mayas blijkt ook hier. Op deze site staat het enige gebouw dat onmiskenbaar door Maya's gebouwd is.

Op deze opgravingsite is ook weer een balspelveld (Juego de Pelota) te zien. Het balspel is een rode draad in de geschiedenis van Mexico. Men vermoedt dat de winnende partij geofferd en niet de verliezer. Dit omdat men alleen het beste wilde voor de goden. Het is hier werkelijk schitterend met een hoofdletter S! Zo mooi, zo uniek en wat een sfeer. We kopen hier trouwens 2 maskers, 1 van steen (loeizwaar) en 1 met prachtig ingelegd obsidian en schelpen. Is ook wel weer een leuk verhaal. Sinterklaas is bij ons in de bus langs geweest en heeft een gedicht gemaakt en kruidnootjes neergelegd. En met die kruidnootjes hebben wij de verkopers lopen paaien en afpoeieren, echt lachen! Eerst allemaal achterdochtig als ik ze aanbood maar ze vonden ze erg lekker en tijdens de zware onderhandelingen van ons en anderen bleef ik nootjes uitdelen en ging er nog wat aardig van de prijs af. Prachtige foto´s weer gemaakt hier...

En dan de middag, vrije tijd! En wat doe je met je vrije tijd, shoppen!!!!! Nee hoor, niet altijd maar in Mexico, en dan vooral Oaxaca, worden Alebrijes (spreek uit: a-lebrieges) verkocht. Alebrijes zijn gemaakt uit copal (een soort den) en papier-maché. Net zoals andere uitdrukkingsvormen van de Mexicaanse volkscultuur, getuigen ze van fantasie. De figuurtjes zijn met de hand beschilderd in tal van levendige kleuren en met schitterende motieven moeten deze poppetjes wilde beesten, huisdieren of fantastische schepsels voorstellen.

We moeten er behoorlijk voor lopen maar uiteindelijk vinden we een kunstnijverheidmarkt waar ze in grote getale verkocht worden. Sommige winkeltjes veropen alleen kleintjes maar wij willen grote! En dat lukt, we hebben een paar mooie op de kop weten te tikken. Ik heb er geen foto's van maar zal ff wat van Internet jatten voor op de site. Na al dat geloop moeten we iets doen wat we nog nooit gedaan hebben: we moeten een koffer kopen voor onze souvenirs, we hebben echt zoveel gekocht (vooral grote stukken). En we kunnen het echt niet kwijt in de koffers dus........ Nadat we zowaar een klein koffertjes hebben kunnen kopen gaan we ook nog even langs een mooie galerie war ze ook alebrijes verkopen maar vinden niets meer. Er zijn nog wel een paar leuke maar ze zijn hier zoveel duurder dan op de markt, we zijn tevreden met wat we hebben!

We hebben door al dat geloop wel het museum gemist waar de opgravingen van tombe nr. 7 liggen maar we kunnen ook niet alles. 's Avonds gaan we uit eten met de groep, een Italiaans restaurant waar Ellen al eerder gegeten heeft. Helaas zijn de meeste Mexicaanse restaurants niet berekend op grote? groepen waardoor alles heel chaotisch verloopt maar waar het eten wel heel lekker is. Daarna gaan we naar bed, morgen is een heeeele vroege dag. We gaan al om 7 uur rijden ipv 8 uur! Dus dat betekent 6 uur op......

Mezcal en geboom

Het wordt weer een lange dag vandaag. Van Tehuantepec reizen we in 5 uur naar Oaxaca (spreek uit: Wahgaka). In Oaxaca is het weer een walhalla voor de shoppers en kan ik waarschijnlijk nog wat Mexicaanse kunst kopen. We zullen weer niet in 1 keer doorrijden, we gaan stoppen bij een Mezcalfabriek en bij de grootste boom van Mexico. De Mexicanen zeggen dat dit de grootste boom ter wereld is maar dat wordt door niemand anders geloofd.

We stoppen in het plaatsje Matatlán, zij hebben zichzelf uitgeroepen tot: The world capital of Mezcal. Het klopt wel een klein beetje, waar je ook kijkt, overal staan er kleine (familie)fabriekjes die Mezcal maken. Het fabriekje waar wij stoppen is een bekende familie van Ellen. Hier kunnen we een kijkje nemen en krijgen we uitleg hoe Mezcal gemaakt wordt. Uiteraard kunnen we daarna Mezcal kopen in het bijbehorende winkeltje. Ik zal nog even uitleggen hoe Mezcal gemaakt wordt:

Tequila en Mezcal, worden gemaakt door het destilleren en het fermenteren(gisten) van het sap van de Agave planten. In de Mexicaanse wet ligt vast dat de sterke drank voor de tequila maar van één soort Agave gemaakt kan worden, de blauwe Agave die ook nog eens uit maar één gebied mag komen, Jalisco in west-centraal Mexico. Mezcal wordt gemaakt van de gefermenteerde sappen van andere soorten Agave. Het wordt door heel Mexico geproduceerd. Zowel Tequila and Mezcal worden op dezelfde manier klaargemaakt voor destillatie. De agave, ook bekent als maguey, groeit op plantages tussen de 8 en 10 jaar, afhankelijk van het soort agave. Als de plant volwassen is begint ie te bloeien met een lange bloemenstaak. De agaveboer, of campesino, snijdt de staak af net voordat ie gaat bloeien. Dit stimuleert de plant om flink te groeien in de kern, die dan opzwelt in een groot bolachtig vorm (piña) die een zacht sappige pulp bevat. Als het zwellen klaar is snijdt de boer de plant aan de voet af en verwijderd de lange zwaardachtige bladen. De overgebleven piña (ananas, omdat ie daar dan op lijkt) weegt ongeveer tussen de 25 en 50 kg. De piñas worden in kleinere stukken gehakt en gedurende drie dagen geroosterd in ovens waarvan de wanden met stenen ingelegd zijn.

Een oven van ruim 3.5 meter doorsnede en 2.5 meter diep kan 3.000 kg piñas bevatten. Vooraf wordt de kuil verhit met houtskool, dat afgedekt wordt met rivierstenen. Bovenop de piñas komen ook weer hete stenen, dan een laag van palmvezels geweven matten en een laag aarde. Een Mezcalero houdt twee tot drie dagen toezicht op het proces. In die tijd nemen de agaven smaakstoffen op uit de aarde en de houtrook. In feite worden hier de agave geroosterd, in tegenstelling tot de tequilabereiding, waar de piñas gestoomd worden in roestvrij stalen autoclaves (hogedrukpan). Tijdens dit proces worden koolhydraten omgezet in vergistbare suikers.

De Mezcalero heeft de piñas uit de kuil gehaald. Hier zien we nog de palmvezels op het spul liggen. Hierna worden de piñas vermalen met molenstenen om de vezels te verwijderen. Het vermalen gebeurt meestal door een paard rondjes te laten lopen om de molensteen. De pulp wordt in houten vaten geschept en met water gemengd. Dit mengsel laat men drie tot vijf dagen op natuurlijke wijze gisten, afhankelijk van de buitentemperatuur. Gedurende deze gisting wordt de suiker omgezet in alcohol, koolstofdioxide en reststoffen. De gegiste pulp en sap dat ongeveer 5 % alcohol bevat, wordt gedistilleerd in koperen alambiks over een houtvuur. Het resultaat van deze eerste distillatie wordt een 2e keer gedistilleerd tot een hoogalcoholisch product.

In de bottelarij wordt deze Mezcal verder verwerkt en met water op zijn uiteindelijk alcoholgehalte gebracht, tussen 35 en 55 % alcohol. In de agave leven twee soorten wormpjes. Rode wormpjes leven in de wortels en witte in de bladeren. Volgens een legende krijgen de wormen terwijl zij in de agave leven, de magische eigenschappen van de plant mee en dragen zij de geest van de vereerde plant mee naar de Mezcal. In werkelijkheid is de rode worm een marketinginstrument. Wel is de worm, die ook extra smaak brengt aan de Mezcal, een eetbare soort en een bron van eiwitten. Volgens één verhaal was het Jacobo Lozano Paez, die een kleine bottelarij had, die ontdekte dat de maquey-wormen een speciale smaak gaven aan de Mezcal. Veel van de wormen bleven immers achter in het hart van de plant bij het oogsten en werden dus mee geroosterd. Zo kreeg hij het idee om zijn product iets apart te geven door een worm aan de fles toe te voegen en bij de fles een zakje gedroogde en gemalen wormpjes gemengd met zout en chili te voegen. Op die manier is de worm een populair ingrediënt geworden van de Mezcal.

Doordat Mexico de afgelopen tijd teveel tequila heeft uitgevoerd, oa. naar Japan, en vergeten is nieuwe agaves aan te planten is de tequila nu heel duur geworden. Het duurt immers jaren voordat er weer nieuwe tequila gemaakt kan worden van de nieuwe planten en door dat sukkelige gedrag is de vraag naar Mezcal nu enorm toegenomen.

Onderweg vertelt Ellen trouwens nog een leuk verhaal. We krijgen het namelijk over de drugsbendes en corrupte politie. Er is onderzoek gedaan onder de Mexicanen en hun werd de vraag voorgelegd. Stel, je bent in een steegje en je kan geen kant op en links staat er een groep politieagenten en rechts een gewapende drugsbende, welke kant loop je dan op? De Mexicanen antwoordden massaal: de kant van de drugsbende want die mogen dan wel gewapend zijn, het kan ook zijn dat ze je helemaal niets doen en bij de politie ben je altijd de klos! De drugsbaronnen hier hebben echt een heldenstatus. Sommige onderhouden ook hele dorpen en 1 drugsbaron heeft pas geleden voor alle vrouwen van het dorp wasmachines gekocht. Ja, dan zou ik ook blij zijn met zo'n iemand in het dorp. Maar als je de dorpelingen vraagt wat voor een werk die man doet antwoorden ze allemaal 'hij doet zaken met de Verenigde Staten'... ja ja..... De drugsbaronnen zijn ook blij met zichzelf. Er is een hype aan de gang en dat houdt in dat die drugsbaronnen iemand betalen om een liedje over hun te schrijven ipv bv. een biografie. In zo'n songtekst wordt dan bijvoorbeeld een drugsdeal bezongen met een hoop woordgrapjes; Maria Juana betekent bijvoorbeeld Marihuana. Een vinger betekent een tip, melkpoeder is cocaïne etc. Deze liedjes worden narcocorridos genoemd: Narco naar de drugs en corridor is een lied van een bepaalde muziekstijl uit Mexico die sterk verwant is aan de ballade

Goed, dat was even een praatje drugs. Vanuit Matatlán gaan we naar ons lunchplek. Volgens Ellen gaan hier we hier de beste lunch van de reis eten en eerlijk is eerlijk, het was zalig! De Mexicaanse is echt zooooo anders dan dat we in nederland kennen emaar zo ontzettend anders! We eten hier onze buikjes weer rond en kruipen de bus in voor het laatste stukje. Onderweg stoppen we nog even bij de Boom van Tule.

De Árbol del Tule (Spaans voor Tuleboom) is een boom die in het Zuid-Mexicaanse plaatsje Santa Maria del Tule staat. De boom heeft met een omtrek van 42mtr., een hoogte van 58mtr. en een diameter van 14,05mtr, de dikste stam ter wereld. Het dikterecord is echter ietwat controversiëel. Hoewel DNA-onderzoek heeft aangetoond dat het inderdaad één boom betreft, wordt door critici gesteld dat het om meerdere stammen van dezelfde boom gaat.De boom is een cipres (Taxodium mucronatum). Men schat dat de boom tussen de twee- en drieduizend jaar oud is.

Na dit laatste uitstapje van de dag komen we aan in Oaxaca. We logeren in Hotel Casantica, een verbouwd klooster, echt een plaatje van een hotel. We hebben dit keer een kamer zonder ramen omdat de kamers in het klooster dit ook niet hadden. Het is even vreemd maar went wel snel. Het is echt heel iets anders dan de hotels die we hebben gehad. Een hele lekkere sfeer hangt hier. Maar, net als altijd, pakken we snel onze spullen uit voor de komende 2 dagen en duiken de stad in. Lekker lopen op de Zócalo, beetje shoppen en lekker eten. Om een uur of 20.00 uur komen we de kamer weer in en na het reisverslag ga ik lekker slapen. Het wordt een nacht met weinig slaap.......

????

Zelf een attractie zijn...

Vandaag een rustige dag, we moeten weer veel rijden. Maar natuurlijk gaan we nog wel even uit de bus en vandaag staat er een boottochtje door de Cáñon del Sumidero op het programma. De Canyon vomt het hart van een nationaal park en er zitten hier ook veel dieren. De legende wil dat honderden Indianen zich hier in de 16^e eeuw liever van de hellingen gooien dan dat ze zich aan de Spaanse soldaten onderwierpen. Het ravijn is bijna een kilometer diep en 14 km. lang en werd in de loop van miljoenen jaren uitgesleten door de Grijalvarivier. De boottocht die wij gaan maken duurt ongeveer 1,5 uur en we hopen in de tussentijd reigers, verschillende vogels (oa. de ijsvogel) en krokodillen tegen te komen. Het is wel een hele mooi imposante omgeving hoor en als 1^e komen we de gieren tegen. Gieren worden hier ook wel de vuilnismannen van Mexico genoemd. Je ziet ze werkelijk overal. Wij komen ze tegen rustig aan de kant zittend maar later ook op het kadaver van een rund dat in het water ligt. Ook zien we mooie grotten, stalagmieten en stalactieten waaronder 1 stalagtiet die ze ook wel het zeepaardje noemen (zie foto). Onze 'kapitein' (onze boot is trouwens een grote speedboot) ziet krokodillen liggen, die voor ons echt onmogelijk te zien zijn vanaf het water, maar waar hij ons graag naartoe vaart. Ook kolibries, reigers, bijna alles krijgen we mee, alleen de ijsvogel heb ik niet gezien en dat is toch wel heel jammer. Maar toch, een hele mooie tocht!

Na dit uitstapje gaan we de bus weer in om weer een uurtje of 5 te rijden. Trouwens, vergat ik nog te vertellen; gistermiddag hoorden we dat er een aardverschuiving was geweest in de bergen waar wij godzijdank omheen gereden zijn. Als dit was gebeurd op het moment dat we daar hadden gereden hadden we het niet overleefd. Nu hebben ze de hele weg afgesloten dus ze kunnen de boel weer gaan repareren, iets wat wel een aantal dagen kan gaan duren. Maar gelukkig voor ons was er een alternatief, dat picknicken in de bus hebben we er graag voor over gehad!

We stappen trouwens nog een keer uit vandaag en niet om te plassen, we gaan namelijk vrouwen kijken! Ja echt waar en niet zomaar vrouwen. Dit schijnen de mooiste vrouwen van Mexico te zijn. Het schijnen stevige, zelfverzekerde vrouwen te zijn die dat ook enorm uitstralen. Graag jullie mening op de foto's want wij zagen de knappe verschijningen niet echt. We lopen nog een half uurtje over een markt en proberen nog wat te fotograferen. Lukt niet helemaal want de meeste mesen vinden het toch niet zo fijn om op de foto te gaan en dat respecteren ze. Op een gegeven moment wilde ik een verkoopster van vlees fotograferen die er zo vreselijk lui bij lag maar ze wilde niet. Met een grote smile was het 'nee nee, geen foto', dus ik doorlopen. Hoor ik ineens psssst pssst... heel hard. En dat doen ze hier om je aandacht te trekken, kan je ook bij obers doen die even niet je kant op kijken. Is helemaal niet onbeleefd! Maar goed, ik achterom kijken, staan er een paar gasten van een jaar of 20 te zwaaien dat ik naar ze toe moet komen. Er wordt een camera in de lucht gehouden dus ik er naartoe. Que pasa? vraag ik...Zegt de mevrouw achter het stalletje 'you have so beautifull eyes, they want make a picture'! Ik, bejoetifoel eyes??? Ja, dat vinden ze dus helemaal geweldig, groene (of blauwe) ogen want die hebben zij niet he. Zo bruin als kooltjes daar.... Dus ik natuuuuuurlijk op de foto na zo'n mooi compliment en maakte er daarna zelf ook 1. Gebeuren dus best leuke dingen tussendoor.

Wat ook wel grappig is, er rijden daar een soort Paus-mobielen. Het zijn brommertjes met achterop een bak waarin je kan staan of zitten en waar de mensen zich door laten vervoeren, lokale goedkope taxi's dus. En wat de dorpelingen echt een giller vinden is als toeristen zich erin laten vervoeren en dat doen we dan ook. Je moet dan wel hevig zwaaien en naar de mensen die dan ook echt terugzwaaien, best leuk maar je bent wel echt een attractie. Gelukkig is het hotel niet ver van de zócalo vandaan maar we moeten nog wel een stukje over de Pan-American Highway. Dat is dus gewoon de snelweg he! Je wordt daar dus ook gewoon ingehaald door enorme vrachtwagens!

Maar goed, een klein kwartiertje later staan we in ons hotel met een hele mooi entree met muurschilderingen. We hebben weer, net als de voorgaande dagen, een hele ruime kamer, 2 tweepersoonsbedden dus we hebben niet te klagen. Omdat we net het dorp gezien hebben en daar verder eigenlijk niets te doen is, eten we in het restaurant van het hotel. Eigenlijk zijn we hier alleen voor de overnachting anders is het wel erg lang om in 1 keer van San Cristobál naar Oaxaca te rijden. Het avondeten doen we eigenlijk een beetje om en om met de groep, vaak zitten we wel in dezelfde restaurants als we niet met elkaar eten maar dat zijn dan ook meestal de tips van Ellen dus je weet dan dat het eten lekker en veilig is. De rest van de avond doen we rustig aan. Morgen weer een lange trip met 2 uitstapjes en dan 's middags in Oaxaca aankomen waar we 2 dagen zullen blijven en wat meer tijd op onszelf hebben.

X

Frans Blom

Goedemorgen.... Zoals beloofd nog even een updateje van gisteravond. Ellen had voor ons een verrassingsdiner, we zouden gaan dineren in het museum van Frans en Trudi Blom. Dit lijken Nederlanders maar dat is niet zo, ik zal een stukje geschiedenis vertellen:

Frans Blom werd geboren in 1893 in Kopenhagen, kind van een gezin uit de middenklasse van antieke kooplieden. Hij werd onrustig en begon te reizen om uiteindelijk aan te komen in Mexico in 1919 waar hij het werk in de olie-industrie vond als betaalmeester. Door zijn reizen naar afgelegen locaties in de Mexicaanse jungle raakte hij geïnteresseerd in de Maya- ruïnes die hij tegenkwam waar hij werkte. Hij begon met tekenen en documenteren van deze ruïnes. Hij werd gecontracteerd door het Mexicaanse Nationale Museum voor Antropologie, die enkele van zijn expedities financierde. In 1924 ontdekte Blom de Maya archeologische site van Uaxactun in Guatemala. Zijn verkenningen in de buurt van de landengte van Tehuantepec, gaf de eerste wetenschappelijke rapporten van een aantal sites van de Olmeken beschaving. In 1926 werd hij hoofd van de pas opgerichte afdeling Tulane van Midden-American Research.

In 1932 trouwde hij met de Amerikaanse Mary Thomas, maar zes jaar later waren ze gescheiden en Blom kreeg een alcoholverslaving die hem later dwong hem met pensioen te gaan van de universiteit. Blom verhuisde naar Mexico waar hij een ontmoeting had met de Zwitserse fotograaf Gertrude 'Trudi' Duby (1901-1993) en met wie hij trouwde.

In 1950 werd het 'Bloms' gekocht, een groot huis in San Cristóbal de las Casas. Dit huis kreeg de naam Casa Na Bolom - na de betekenis 'huis' in de Lacandon Maya-taal, en bolom (of b'alum in sommige Maya-talen ) betekent 'jaguar'. De Bloms werd een cultureel en onderzoekscentrum met kamers gewijd aan de bescherming en behoud van de Lacandon Maya en La Selva Lacandona regenwoud . Daarnaast zijn er ook kamers voor bezoekers, Gertrude zette alles voort na de dood van Frans. Het huis vandaag de dag functioneert als een museum.

En dit culturele centrum wordt vandaag de dag beheerd door vrijwilligers. Je kan hier cursussen volgen, er zijn speciale dagen voor Indianen met gezondheidsproblemen en je kan hier dus ook voor weinig ook eten. En ook dit eten wordt gemaakt en geserveerd door vrijwilligers. En hoewel het museum eigenlijk 's avonds gesloten is mogen wij er nog een kijkje nemen. Wat een fantastisch plekje is dit zeg! Mooie schilderen, geweldige foto's en de ridderzaal waar wij gaan eten, helemaal geweldig! Er staat een hele lange tafel waar misschien wel 25 man aan kunnen eten en daar schuiven wij met onze groep aan, 2 Belgen erbij, 4 Indianen en Ellen en José Luis. Het eten wordt in grote schalen op tafel gezet, 3 gangen (vooraf: soep, hoofd: kip,rijst, sla, dessert: pruimencake) totaal en het is heerlijk! Knapperend haardvuur achter ons en de slappe lach van mij met Jan (over de pruimencake) maken het een gezellige avond....