Dag 21

Dag 2 in Washington, wat gaan we allemaal doen vandaag? Nou eh, de bedoeling is; Pentagon, Witte Huis, Arlington Begraafplaats en de tentoonstelling van Niki de Saint Phalle. We knagen in het hotel even wat ontbijt weg zodat we met een kleine bodem in de buik op pad. We hebben de afgelopen heel wat 'complimentary' (gratis) ontbijtjes gehad in de hotels maar waarom ze daarmee adverteren is ons een compleet raadsel. Brood, bagels, jam, wafels en that's it.... geen beleg verder, niet te pruimen 's ochtends... Gelukkig wel melk en koffie. Soms eten we wel wat, soms eten we buiten de deur. Gelukkig al 2 weken geen ei meer gegeten, krijg trek in een lekker eitje thuis...

Maar goed, waar was ik.... We nemen de metro naar het Pentagon, daar aangekomen is de verbazing wel groot. Je kan er niks! Ja, als je een tour hebt geboekt mag je naar binnen maar verder dan de metro kom je dan eigenlijk ook niet (zie onze enige foto van het Pentagon). Je ziet er wat mensen in en uit lopen, sommige in uniform maar dat is het dan wel. Nou, dat was een snel rondje, als de rest ook zo gaat zijn we voor de lunch weer binnen. Op naar Arlington.

Arlington is een begraafplaats die ik graag wilde zien. Freaky? Ja misschien maar het is de grootste militaire begraafplaats ter wereld. Hier liggen 320.000 mannen en vrouwen met een militaire achtergrond. Ook liggen de Kennedy's hier. John F., zijn vrouw Jackie, Ted, oma, noem ze maar op. Het is een militire begraafplaats waar ook heel wat bekende Amerikanen begraven liggen. Zo liggen er onder anderen ook presidenten, astronauten, politici en verdienstelijke burgers. De begraafplaats werd voor het eerst in gebruik genomen in 1864.

Een bijzonder monument is het graf van de Onbekende Soldaat. In 1921 werden vier kisten met de resten van vier Amerikaanse soldaten, gesneuveld tijdens de Wereldoorlog I samengebracht in een stadhuis in Frankrijk. Na het eerbetoon door de Franse regering werd de kist, gedrapeerd met de vlag naar de Verenigde Staten overgebracht en op 11 november 1921 begraven op Arlington National Cemetery. Op de sarcofaag van wit marmer werd in 1932 de beroemde tekst vermeld:

Here Rests in Honored Glory, An American Soldier, Known but to God

Later werden monumenten voor onbekende soldaten uit de Wereldoorlog II, de oorlog in Korea en Vietnam toegevoegd. Het monument van de Onbekende Soldaat wordt bewaakt door de 3rd U.S. Infantry, Old Guard. De bewaking vindt vierentwintig uur per dag, alle dagen van het jaar plaats.

Het is zeer indrukwekkend! We lopen er rond en zovelen met ons, het is er hartstikke druk. Er staan echt prachtige graven tussen. En je beseft hier ook zo goed dat iedere steen een geschiedenis heeft. Achter elke oorlogsdode zit een verhaal, een familie, verdriet. Er staan graven uit de I^e Wereldoorlog, IIe Wereldoorlog, Vietnam, noem maar op. Mensen die 15 zijn geworden, 20, 65 alles door elkaar, zeer zeer indrukwekkend. Katholieken, Joden, alle geloven liggen door elkaar. Op zich misschien niet zo bijzonder op een begraafplaats maar velen oorlogen hebben toch met geloof te maken.

Daarna het Witte Huis. Bijna midden in de stad staat het. Een statig wit pand, prachtig om te zien maar we kwamen er niet zo makkelijk bij om foto's te maken. Een groot deel was afgezet maar op een rare manier. Zo raar dat ik het vermoeden kreeg dat er iets aan de hand was. Groepjes Latino's die aan het demonstreren waren niet afgezet, die mochten openlijk demonstreren. Soldaten op het dak van het Witte Huis. Politiemensen op de straat zodat je niet bij het hek kon komen Heel vreemd allemaal. Op een gegeven moment kwamen er een paar zwarte geblindeerde auto's aan met zwaailicht onder escorte van politie. Ondertussen waren we een beetje weggelopen maar liepen toch nog ff terug, kijken wat er nou wat. En wat bleek, alle afzettingen weg...... Dus ik wist bijna zeker dat of Obama of andere hoge piefen voorbij gereden waren, wat een gekke gewaarwording. Een dag later lazen we dat de Mexicaanse president en zijn vrouw op het diner waren uitgenodigd.....

Na het Witte Huis heerlijk geluncht bij de Corner Bakery. Overheerlijke broodjes met een lekker kopje soep. Als ik tijdens de vakantie iets gegeten heb dan is het wel clam chowder soep (een romige, dikke vissoep) en aardappelsoep, beide onovertroffen lekker. Daar ga ik thuis eens een receptje van opzoeken. Onze buikjes weer vol, dat betekent dat we weer op pad kunnen. Op naar het Museum of Women in Arts, daar is een tentoonstelling van Niki de Saint Phalle. Dit is een Franse kunstenares die eigenlijk door haar depressies creatief is gaan doen en met fantastische ontwerpen naar buiten kwam. Omdat ze een rottige jeugd heeft gehad ontwierp ze het liefst superhelden en alles in grote proporties. De meeste mensen kennen haar Nana ontwerpen wel. En aangezien zij een African-American (neger) kleinzoon heeft/had heeft zij ook een aantal beelden ontworpen met zwarte gezichten zodat zij speciaal iets voor hem zou nalaten. Er zijn een aantal plaatsen waar je veel van haar werk kunt vinden, Parijs, Atlanta en Italie. Ik vind haar geweldig!

En toen hadden we nog een beetje tijd over

...... Dus na overleg naar het Natural Historic Museum. Daar hebben we kaartjes voor de Imax voorstelling Dinosaurs gekocht. En voordat die begon hadden we nog wat tijd om rond te kijken. De film was trouwens geweldig, bijna levensecht, super cool om te zien (en dit keer de ogen opgehouden!). Helaas ging het museum eerder dicht dan verwacht dus tijd na de film hadden we niet. Dus maar op zoek naar een eettentje, zo zijn we ook weer een beetje op tijd thuis. We hadden gister al een hele leuke tapasbar gespot dus daar zijn we gaan eten. Overheerlijke, onbeperkte tappas en een karaf sangria, je waant je bijna op vakantie. En daarna lekker naar huis, m'n voetjes beginnen onderhand echt moe te worden. Ik heb bijna geen zin meer in lange stukken lopen, ik denk dat dit echt de laatste loodjes zijn. Drie weken lopen lopen lopen, het was geweldig maar ik ben toch wel een beetje moe. Nachten van 8 uur slaap zijn normaal en eigenlijk nog niet genoeg. Iedere ochtend als we wakker worden zijn we eigenlijk nog moe en willen we nog een uurtje slapen maar dat vinden we zonde van de tijd. Gelukkig??? Heb ik me een dag vergist en blijken we op vrijdag terug te zijn in Nederland en niet zaterdag. Dat betekent dus 4 dagen bijkomen voordat we weer moeten gaan werken.. Werken.... Bleh, helemaal geen zin in (en toch een beetje ook wel)... Nou ja, eerst maar eens even de laatste dag beleven, over werken gaan we maandagavond maar eens nadenken....